De Intensieve Vrijwillige Thuishulp, Vrijwilligers Terminale Zorg en Buddyzorg richt zich op hulpvragers met dementie, niet aangeboren hersenletsel, chronisch en ernstig zieken en terminale patiënten en hun mantelzorgers. Vrijwilligers worden ingezet voor praktische en emotionele ondersteuning en als respijtzorg voor mantelzorgers.

Bijzonderheden en ontwikkelingen in 2020

Tijdens de eerste lockdown van de Corona pandemie zijn initieel fysieke contacten omgezet in belcontacten, vanaf juni zijn onze vrijwilligers vrijwel allemaal weer hun hulpvragers gaan bezoeken. Bezoeken worden indien mogelijk voortgezet met inachtneming van voorzorgsmaatregelen, afstand en evt. gebruik van beschermende middelen. Indien fysiek bezoek niet mogelijk is onderhouden de vrijwilligers op een andere wijze contact, bijvoorbeeld via Whatsapp, telefonisch of raamvisite.

We zagen in het tweede en derde kwartaal een afname van het aantal aanvragen ten opzichte van voorgaande jaren, maar dit heeft zich in het vierde kwartaal hersteld. Het aantal aanvragen per kwartaal zit weer op het oude niveau. Het aantal nieuwe vrijwilligers dat zich aanmeldt op basis van uitgezette vacatures is licht gestegen. Er lijkt een grotere bereidheid in de samenleving iets voor een ander te doen, vooral onder jongeren (25-55 jaar).

“Ik heb behoefte aan sociaal contact, anders voel ik mij eenzaam. Ik verheug mij erop als er iemand langs komt, het geeft mij afleiding.”

Vooruitblik op 2021

Vooruitblikkend naar 2021 verwachten wij een toename in de aanvragen bij IVT, en daarmee dus een oplopende wachtlijst. Oorzaak: de zorgzwaarte thuis is toegenomen door de aanhoudende coronapandemie. Mantelzorgers raken steeds vaker overbelast en doen een beroep op respijtzorg door vrijwilligers, het eigen netwerk en ondersteuning door zorgprofessionals.

“Gedurende de laatste 4 weken van het leven van mijn man kon ik hem geen moment meer alleen laten. We sliepen beiden beneden in de woonkamer en er kwam veel zorgondersteuning thuis. Op de momenten dat de terminale zorg vrijwilliger bij mijn man was, kon ik even naar de markt in Almere Buiten, even rustig boodschapjes doen en een beetje kletsen met de mensen op de markt. Daar heb ik enorm van genoten. Ik kon alles loslaten terwijl mijn man en zijn maatje moppen tapten en spraken over het leven en de dood. Mijn man genoot van die momenten, ook hij vergat dan soms dat hij ernstig ziek was.”